Er vedovo

Poesia di Giuseppe Gioachino Belli

 Er zanto madrimonio? er pijjà mmojje?
 Accidentacci a cchi ne disce bbene.
 Ar ripenzà ar passato, me s’accojje 
 La massima der zangue in de le vene.
 È mmeno male de passà in catene
 Mill’anni, senza mai potesse ssciojje: 
 È mmejjo a vvive drent’a un mar de dojje
 Tutto pien de bbubboni e ccancherene.
 Li crapicci, li ghetti, li scompijji…
 Ma, ssenza che tte sfili la corona, 
 Bbasta er mal de le corna e dde li fijji.
 Eppoi, fussi la mojje cosa bbona, 
 Ciaverebbe pe ssé mmesso l’artijji 
 Sta razzaccia de preti bbuggiarona.